حسین خوارزمی

شمارهٔ ۱۷۴

گر برود هزار جان با غم عشق او خوشم

من که بعشق زنده ام منت جان چرا کشم

خضر ز آب زندگی خوش نزید چنانکه من

از هوس جمال او زنده در آب و آتشم

من که ز عشق مردنم هر نفس آرزو بود

بهر لقای جاودان آب حیات می چشم

بر سر نطع نیستی پای نیاز اگر نهم

روح قدس بیفکند بر سر سدره مفرشم

باده عشق میبرد درد سر خمار عقل

ساقی عاشقان بده زان می ناب بیغشم

شش جهة است چون قفس جای در او نمی کنم

طایر لامکانیم من نه اسیر این ششم

آتش اشتیاق تو سوخت دل حسین را

شمع صفت ولیک من با همه سوز دلخوشم