حسین خوارزمی

شمارهٔ ۱۷۶

بیا بیا که من اندر جهان ترا دارم

جفا مکن که بجان بنده وفا دارم

اگر ز کوی تو گردی بمن رساند باد

بخاک پای تو کان را چه توتیا دارم

مرا به تیغ جفا گر کشند ممکن نیست

که دست مهر ز فتراک دوست وادارم

بجور روی نه پیچم ز آستانه یار

که سالهاست که سر بر در رضا دارم

طبیب درد سرم گو مده برای علاج

که من ز درد غم عشق او دوا دارم

گدای درگه ارباب فقر تا شده ام

هزار گونه فراغت ز پادشا دارم

ز گرد کبر و ریا دامن دل افشاندم

که روی در حرم خاص کبریا دارم

مس وجود بکوشش کنم زر خالص

چو از حیات گرانمایه کیمیا دارم

حسین از کرم ایزدی مشو نومید

که من ز مرحمت او امیدها دارم