حسین خوارزمی

شمارهٔ ۲۰۷

پای خیال سست شد در طلب وصال تو

کاش بخواب دیدمی یکنفسی خیال تو

آه که کی سپردمی راه بکوی کبریا

گر نشدی دلیل من پرتوی از جمال تو

هر که ز روی مسکنت خاک ره طلب نشد

محرم راز کی شود در حرم جلال تو

بلبل جان گسسته دم بی گل سوری رخت

طوطی طبع بسته لب بی شکر مقال تو

از لب روح بخش تو آب زلال میچکد

بو که بکام دل چشم چاشنی زلال تو

دام شکار جان من سلسله های طره ات

دانه طایر دلم نقش خیال خال تو

چند ز گفتگو حسین هان رخ است و جان و سر

حال بجو که هرزه است این همه قیل و قال تو