حسین خوارزمی

شمارهٔ ۲۳۸

۱

رخ خویش اگر نمائی دل عالمی ربائی

دو جهان بهم برآید ز نقاب اگر برآئی

۲

ز مشارق هویت چو بتابد آفتابت

ز ظلال اثر نماند ز کمال روشنائی

۳

هله ای شه مجرد بنمای طلعت خود

نه توئی بهل نه اوئی نه منی بمان نه مائی

۴

غم خویش با که گویم بکدام راه پویم

خبر تو از که جویم تو که در صفت نیائی

۵

بجمال لایزالت بکمال بیزوالت

بگداز هستی ما که نماند این جدائی

۶

دل و دین چو میربائی ز پس هزار پرده

چه قیامتی که باشد چو نقاب برگشائی

۷

چو بنزد تست روشن که بحسن بی نظیری

عجب ار جمال خود را بکسی دگر نمائی

۸

چو خلیل عشق اوئی مگریز ز آتش دل

که گل و سمن بروید چو بآتش اندرآئی

۹

تو سبوی پر ز آبی بکنار بحر وحدت

اگرت سبو شکسته تو شکسته دل چرائی

۱۰

ز لباس هستی خود چو حسین شو مجرد

پس از آن درآ بدریا که تو مرد آشنائی