جهان ملک خاتون
شمارهٔ ۱۳۹
۱
دو دیده تا که دلم دیده در جمال تو بست
ببست در تو دل و از غم جهان وارست
۲
به قامت چو سهی سرو، دل ز ما بربود
به لفظ همچو شکر نرخ نیشکر بشکست
۳
به تیغ شدّت هجران خویش خونم ریخت
به تیر غمزه غمّاز جان ما را خست
۴
اگرچه خاسته ای از سر وفا چه کنم
دل حزین به سر کویت ای صنم بنشست
۵
بگو عزیز من آخر کنون چه چاره کنم
چو دل ز دست برون رفت همچو تیر از شست
۶
ز راه دیده خیال رخ نگارم دوش
درآمد از درم و راه خواب بر ما بست
۷
ز پا فکند مرا تیغ هجرش و نگرفت
ز روی لطف و بزرگی شبی نگارم دست
۸
به شام زلف سیاهت قسم تو خود دانی
که مست لعل تو گشتم ز بامداد الست
۹
چو نرگس تو بدیدم چه جای هشیاریست
بیا که جان جهان شد ز چشم‌های تو مست
نظرات