جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۱۵۳

دلم ز درد فراقش فغان برآوردست

مرا فراق عزیزان ز جان برآوردست

گل وصال امید درخت دلداران

به بخت من همه جور زمان برآوردست

ز تیر غمزه اش ای دل حذر کنی اولی

که ترک مست ز ترکش کمان برآوردست

رخش ز شرم ببردست رنگ و بوی گل

لبش به شکّر مصری زیان برآوردست

میان صحن چمن قامت چو شمشادش

دمار از قد سرو روان برآوردست

اگرچه نیست جهان را وفا ولیک ز بخت

جفا دو دست به کار جهان برآوردست

به کام دشمن بدگو همیشه باد آنکس

که دوستان همه از دوستان برآوردست