جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۲۰۸

دیده ام در رخ جان پرور تو حیرانست

زآنکه حسن رخت امروز دو صد چندانست

خسته ی روز فراقت شده ام مسکین من

که بیا لعل شکرخای تواش درمانست

صبح وصل تو ندیدیم و بشد عمر در آن

مگر ای دوست شب هجر تو بی پایانست

دیده ی بخت من غمزده ی شوریده

سالها تا ز غم عشق رخت گریانست

مهر رخسار چو خورشید تو اندر دل ما

به سرو جان تو سوگند که صد چندانست

مدّتی تا به هوای قد آن سرو بلند

مرغ جانم به سر کوی تو در طیرانست

دادم امروز بده از شب وصلت زیراک

خانه ی عمر من از جور جهان ویرانست