جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۲۱۰

۱

چو زلف دوست دلم دایماً پریشانست

دو دیده از غم هجرانش گوهر افشانست

۲

هنوز نرگس مستش میان خواب و خمار

لبش به کام دل شاد باده نوشانست

۳

دلا اگر ز لبش بوسه ای همی دزدی

مرو که ماه رخش بیش از آن درافشانست

۴

به جان رسید دلم از جفای خصم ولی

به دولت تو امید زوال ایشانست

۵

به وصل جان نرسیده هنوز مسکین دل

چو بید از غم هجران او دَر افشانست

۶

دلا ز خویش بلا دیده ای و بیگانه

ولی بلای دل من همه ز خویشانست

۷

گرفت آینه ی روی تو خطی زنگار

مگر ز آه دل تنگ سینه ریشانست

۸

پرستش رخ یارست مذهب دل ما

چرا که در دو جهان قایلم که کیش آنست

۹

من ضعیف، بلا دیده ام ز هجرانت

چرا دو زلف تو چون خاطرم پریشانست

۱۰

ببرد دل ز جهانی به خطّ و خال سیاه

غبار و فتنه عالم مگر کز ایشانست