جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۳۹۲

بیا لطافت گل را ببین به وقت صبوح

که تا ز خوف بیاسایدم زمانی روح

به وقت گل دل خود را مدار تنگ ز غم

یقین بدان که درین موسمست عین فتوح

بسان بلبل شوریده دل ز بیم فراق

هزار ناله برآرم من از دل مجروح

به صبح در چمن گل شدم به گل گفتم

به مدح روی تو مادح منم تویی ممدوح

اگر جهان همه طوفان بگیرد او چه غمش

کسی که دست امیدش رسد به دامن نوح