جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۸۲۲

۱

چند ز دیده خون دل بر رخ جان چکانمش

چند فغان ز عشق تو تا به فلک رسانمش

۲

آتش اشتیاق تو شعله زند درون جان

هردم از آب دیدگان باز فرونشانمش

۳

ای تو چو سرو جان ما در چمن جهان خرام

تا سر و جان به پای تو همچو درم فشانمش

۴

راست بگو که چون قلم در صفت جمال تو

مردم دیده در جهان چند به سر دوانمش

۵

دل بستد ز دست ما برد به پای غم فکند

هم به توأم امید آن هست که واستانمش

۶

قدر وصال دوستان چون نشناختم چه سود

گر پس ازین شبی دگر یابم قدر دانمش

۷

بو که شبی به دست من دامن وصلش اوفتد

تاز غم جهان مگر یکسره وارهانمش

۸

توسن عشق دوست را زین مراد کرده ام

عرصه وصل عرض کن تا به میان چمانمش

۹

گر ندهد درین جهان کام من رمیده دل

روز جزا در آن جهان دست منست و دامنش