جهان ملک خاتون

شمارهٔ ۸۸۶

ز درد فراقت من خسته دل

همیشه به روی توأم بسته دل

دو دیده نگارا ز جان بسته ام

به طاق دو ابروت پیوسته دل

دهان تو چون پسته و لب چو قند

ز جان بسته ام من درین پسته دل

تویی فارغ از حال زارم ولی

مرا با تو بودست پیوسته دل

چه چاره که چون مرغ جانم شده

به شست دو زلفین تو بسته دل

ببینم شبی گویی اندر جهان

ز بند فراق تو وارسته دل