جهان ملک خاتون
شمارهٔ ۱۷
۱
صبحی به چمن سوسن آزاد بخاست
وز قامت خود صحن چمن می آراست
۲
رخسار چو لاله اش بدیدم گفتم
در سوخته خرمن زدن آتش نه رواست
نظرات