جهان ملک خاتون
شمارهٔ ۲۱۷
۱
تا کی غم این جهان فرسوده خورم
تا چند جفای مردم سفله برم
۲
چون خال بتان حال دلم گشت تباه
در چرخ کبودجامه خود نیست کرم
نظرات