افسر کرمانی

شمارهٔ ۱۷۲

ای بوستان لاله رویت بهار من

بندد نگار از تو بهار ای نگار من

بر من خزان بهشت ز اردیبهشت شد

تا صفحه نگار تو آمد بهار من

دارم دلی مشوش و آشفته چون نسیم

تا زلف بی قرار تو آمد قرار من

این مار دوش توست، چو ضحاک تازیان،

آخر دمار می کشد از روزگار من

داند که نیست جز شکن زلف پرخمت

گر بگذرد نسیم صبا، بر دیار من

دیگر مباد چین و تتاری به روزگار

با تار چین زلف تو، چین و تتار من

هندوی زلف تیره دلت، کرده از فسون،

همرنگ خویش، بخت من و روزگار من