میرداماد

شمارهٔ ۳۶

دگرم زدست ماهی شده دل هزار پاره

که گشاده باده بر من زقضا در نظاره

نزنی گرم به ناوک ز قضا چنان بنالم

که شود ز آه من خون به دل فلک ستاره

ز غمت چنان بربزم ز دو دیده بحر خونی

که نه آسمان نیابد ز شنا ره کناره

ز من ار دریغ داری تو سنان بجای خویش است

دل پاره چون کنم من به برتو در شماره

من و وصل دوست هر جا که شود میسر آن به

که به کار خیر حاجت نبود به استخاره