میرداماد
شمارهٔ ۱۴۳
۱
در دشت وجودم که فلک می پوید
تا بذر غم از برای ذرعش جوید
۲
هر ابر نفس که خیزد از بحر دلم
مسمار بلا روید و ناوک روید
نظرات