سیدای نسفی

شمارهٔ ۲۵۶

خدای ذات تو را از بلا نگه دارد

ز حادثات جهانت خدا نگه دارد

گل حیات تو را روزگار تا دم حشر

ز دستبرد نسیم صبا نگه دارد

نهال عمر تو را همچو سرو تازه و تر

خضر به چشمه آب بقا نگه دارد

کسی که تکیه به دیوار دولتت سازد

به زیر سایه بالش هما نگه دارد

مروتی که تو را با سخن شناسان است

همیشه در دل خود سیدا نگه دارد