سیدای نسفی

شمارهٔ ۵۴۸

گل به سر برزده از سیر چمن می آیی

خنده بر لب گره ای غنچه دهن می آیی

امشب ای ماه کجا ساخته باده کشتی

می روی از خود و گاهی به سخن می آیی

شود آزرده میان تو در آغوش نظر

نازک اندام تر از شاخ سمن می آیی

بی سبب عیش مرا کرده پریشان رفتی

باز از بهر چه ای عهد شکن می آیی

شمع و پروانه به فانوس حصاری شده اند

چه بلایی تو که در خانه من می آیی

شود از گرد رهت باد صبا مشک فروش

نو خط من زیبا بان ختن می آیی

سیدا روز و شب از غیب ندا می آید

ای مسافر شده ام کی به وطن می آیی