نیر تبریزی
شمارهٔ ۱۱
۱
سال‌ها گوشه غم بود دل ریش مرا
باز عشق آمد و افکند به تشویش مرا
۲
صورت شیخ گرفتم به نظر جلوه نداشت
به عنایت نظری ای بچه درویش مرا
۳
با کمند سر زلفت همه چشم است به چشم
مردم ار نام کند صوفی بدکیش مرا
۴
نیمه جانی بستان از من و عذر مپذیر
که گمان نیست که مقدی هله زین پیش مرا
۵
همه شور است که افکنده لبانت به عراق
ای همه شور نگاهی به دل ریش مرا
۶
باز کن طره چل تار که از یاد برفت
ذکر صد دانه زهاد کج‌اندیش مرا
نظرات