نیر تبریزی

شمارهٔ ۷

۱

در کمالت چه دهم داد سخندانی را

حد گذشته است از آنصورت انسانی را

۲

جرم دل نیست که چشم از تو بگرداند باز

اختیاری نبود کشتی طوفانی را

۳

پرده بردار که از لطف نیارد دیدن

چشم کوته نظران صورت روحانی را

۴

با تو همچشمی آهوی ختن عین خطاست

سحر پهلو نزند آیت یزدانی را

۵

تا شنیدم که بویرانه بود جای پری

دوست دارم بتمنای تو ویرانی را

۶

حسن از آن پایه گذشته است که عاشق نشوند

پرده پوشی نتوان یوسف کنعانی را

۷

تا صبا چنبر گیسوی تو در دست گرفت

بیخت بر فرق من اسباب پریشانی را

۸

نیر از آه نهان پر شده دل میترسم

دود بالا رود این آتش پنهانی را