نیر تبریزی

شمارهٔ ۶۷

گفتم هوای زلف تو از سر بدر کنم

ترسم کم عمر در سر اینکار سر کنم

از قیل و قال مدرسه نگشود کار دل

رفتم بخانقاه که فکر ذکر کنم

بگرفت دل ز صحبت ابنای روزگار

خرّم دمی که راه خرابات سرکنم

خوش بود دل ز ذوق وصالت ولی چه سود

مهلت نداد هجر که شب را سحر کنم

کارم ز دست رفت یکی دیده باز کن

تا سینه پیش تیر نگاهت سپر کنم

خامان دلفسرده ندارند سوز عشق

تا کی حدیث دل بر هر بیخبر کنم

من کز شراب لعل تو مستم ز روز عهد

دامن کجا ز بادۀ انگور تر کنم

نیرّ هوای صحبت رندانم آرزوست

تا چند همزبانی این گاو و خر کنم