حکیم نزاری
شمارهٔ ۱۱۷۷
۱
گر آتشی چو من در میان جان بودی
ز اندرون تو وقتی برآمدی دودی
۲
نصیحتی که مرا می کنی به دیده قبول
بکردمی اگرم گوش خفته بشنودی
۳
ز مطرب و می و چنگ ای پدر مکن منعم
که نه بری برم از کوشش تو نه سودی
۴
بسا وجود که مردار با عدم رفتی
اگر نه عشق چنین قاتلی قوی بودی
۵
وگر موکّلِ فطرت نداشتی بر سر
دلِ ستم گرِ ما را که کار فرمودی
۶
ترا نمی‌شودِ ای ماه روی رغبتِ آن
که از وجود تو بی‌چاره‌یی بیاسودی
۷
هلاک می‌کنی و روی می‌نمایی باز
سراب می‌کند از دور تشنه خشنودی
۸
دریغ اگر بصری داشتی ملامت‌گر
که هم چو من نظری ناگه از تو بر بودی
۹
نزاریا به بلا گر نمی‌بدی لایق
زمانه‌ات به سرِ عشق راه ننمودی
۱۰
اگر مراد بدادی جهان به کس مجنون
ز هجر لیلی بی‌چاره تن نفرسودی
نظرات