حکیم نزاری
شمارهٔ ۱۲۵۳
۱
خوشا که موسمِ گل بامداد برخیزی
به باغ باده خوریّ و ز خلق بگریزی
۲
برو به روز جوانی جهان پیر بخور
که آن به است که با روزگار نستیزی
۳
ازین نصیحت بیهوده‌ای فقیه ترا
چه حاصل است که روغن به ریگ می‌ریزی
۴
تو نیز هم مکن از عشق احتراز که ذوق
نباشدت مگر از خویشتن بپرهیزی
۵
ولی ترا نبود بخت آن که از سرِ شوق
به دام زلف کمند افکنی برآویزی
۶
هنوز نقد تمنای دوست‌یابی باز
پس از قیامت اگر خاک من بپرویزی
۷
زمانه خاک تو هم عاقبت به پرویزن
فرو گذارد اگر ماورای پرویزی
۸
حیل مکن که براق اجل عنان ترا
چو باد گیرد اگر خود به سیر شبدیزی
۹
برو دلت به کسی ده ز خویشتن به درآی
به هرزه چند نشینی و چند برخیزی
۱۰
نزاریا چه بلایی به گوشه ا‌ی بنشین
که عاقبت ز میان فتنه‌ی برانگیزی
۱۱
گرین سخن که تو داری برون دهی خونت
به گردنِ تو مگر نکته درهم آمیزی
تصاویر و صوت
نظرات