حکیم نزاری

شمارهٔ ۱۲۶۷

کُشتی ز بس انتظار تا کی

ای یار فریب یار تا کی

رخساره به خونِ دیده رنگین

از دستِ تو ای نگار تا کی

با ما نه قرار داده بودی

صبرِ دل بی قرار تا کی

فریاد ز روزگارِ هجران

بی‌دادیِ روزگار تا کی

من تا به میان فتاده در خون

نا بوده تو در کنار تا کی

من مست چو بلبلان و محروم

زان نرگس پر خمار تا کی

ای نور دو دیده ی نزاری

تا چند ز انتظار تا کی