حکیم نزاری
شمارهٔ ۱۳۳۰
۱
می‌بری از منِ مسکین دل و بر می‌شکنی
بس تو خود هیچ سخن نیست که در خونِ منی
۲
خویشتن را به ارادت به تو دادم گفتم
عالمِ شیفتگی خوش‌تر و بی خویشتنی
۳
اولم لطفِ تو برداشت بدان دل گرمی
و آخر از چشم بیفکند بدین ممَحنی
۴
چاره ای نیست که شیرین هم ازین جا انداخت
شور در خاطرِ فرهاد ز شیرین سخنی
۵
بی‌وفایی تو ای یار درست اینجا شد
که حریصی به جگر خوارگی و دل‌شکنی
۶
کاشکی سنگ دلت سخت حمایت بودی
وه‌که چون سست گروهی و چه نازک بدنی
۷
کارِ یاران که هم از دستِ تو شد بی‌سامان
چون سرِ زلف نه شرط است که در پا فکنی
۸
بر گرفتیم بر از شاخِ ملامت و اکنون
روی آن است که بنیادِ ملامت نکنی
۹
از تو این چشم نبودش که شوی بی‌آزرم
تا به حدّی که دگر یادِ نزاری نکنی
نظرات