حکیم نزاری
شمارهٔ ۹۲۴
۱
آخر بمردم از غمت ای زندگانیم
دریاب اگر نه درد و دریغا جوانیم
۲
هیچ از خدا نترسی و رحمت نمی‌کنی
بر عاجزی و بی‌کسی و ناتوانیم
۳
هرگز نهایتی نکند سر گرانیت
هرگز به غایتی نرسد مهربانیم
۴
سر برنگیرم از پسِ در گرز پیشِ خود
هم‌چون سگ از مقابلِ مسجد برانیم
۵
خوش خوش بسوختم چو سپند آر چه روز و شب
با آبِ دیده بر سرِ آتش نشانیم
۶
می‌سوزیم بر آتشِ هجران روا مدار
یک ره به خویشتن برسان گر توانیم
۷
ترسم که در فراقِ تو ناگه اجل رسد
بازآیی و زِ خلق نیابی نشانیم
۸
یا سعی کن که پیشِ اجل بازیابمت
یا جهد کن کزین همه غم وا رهانیم
۹
تا کی به جان رسم زِ تو آخر نزاریا
روزی بود مگر که به جانان رسانیم
تصاویر و صوت
نظرات