عبید زاکانی
رباعی شمارهٔ ۱۴
۱
ای شعلهای از پرتو رویت خورشید
رویم ز غمت زرد شد و موی سفید
۲
از وصل تو هر که بود در جمله جهان
برداشت نصیبی و من خسته امید
نظرات