عرفی

غزل شمارهٔ ۳۵۲

هوشم به نگاهی برد، جانانه چنین باید

یک جرعه خرابم کرد، پیمانه چنین باید

تا کرد بنا عشقت، افسانهٔ هجران را

در خواب فنا رفتم، افسانه چنین باید

از بس که غبار غم، از سینه بشد رُفته

تا زانوی دل گرد است، این خانه چنین باید

بیگانه به دور من، رخساره کند پنهان

رنجش نتوان کردن، بیگانه چنین باید

نادیده جمال او، مهرش ز دلم سر زد

ناکاشته می روید، این دانه چنین باید

می بینم و می جویم، می چینم و می ریزم

می خندم و می گریم، دیوانه چنین باید

در خون، جگرعرفی، می غلتد و می سوزد

در آتش خود رقصد، پروانه چنین باید

شقایق

۱۳۹۶/۰۹/۲۵ - ۱۲:۲۲:۳۷

از بس که غبار غم از سینه "نشد"رفته،تا زانوی دل گرد است

Ben Omar

۱۳۹۷/۰۱/۲۶ - ۰۳:۱۹:۰۹

به نظر من هم شقایق درست میگویداز بس که غبار غم از سینه نشد - درست استاگر غبار غم از سینه رفته بشه که دیگر دردی نیست و نقلی نداردزمانی که غبار غم رفته نمیشود - گرد غم تا زانوی دل بالا میاد.

عرفی

غزل شمارهٔ ۳۵۲

تصاویر و صوت

نظرات

شقایق

Ben Omar