عرفی
رباعی شمارهٔ ۱۰۷
۱
گر سنگ ملامت به دلم نستیزد
از هر سر مو چشمهٔ آز انگیزد
۲
ریزد می از آن سیه که بشکست ولی
گر نشکند این شیشه می اش می ریزد
نظرات