ادیب صابر

شمارهٔ ۱۰

چون زلف تو بی قرارم از عشقت

چون چشم تو با خمارم از عشقت

زان روی که برگ لاله را ماند

دل سوخته لاله وارم از عشقت

زان زلف چو روزگار شوریده

شوریده روزگارم از عشقت

بارم ندهی و من ز دلتنگی

با دیده اشکبارم از عشقت

تا خوار مرا چو خاک می داری

جز باد به کف ندارم از عشقت