سلیم تهرانی

شمارهٔ ۲۴۴

غنچه دلتنگ و لاله در خون است

زین چمن برگ عیش بیرون است

ز آشنایان ما درین گلشن

سرو موزون و بید مجنون است

نوحه بر حال خویش دارد سرو

این چنین است هر که موزون است

آسمانش به خاک زنده کند

هر که مغرور زر چو قارون است

راه از پای ما به خون خفته ست

نیست شبگیر، این شبیخون است!

پر به فکر جهان سلیم مپیچ

کس چه داند که این جهان چون است