سلیم تهرانی

شمارهٔ ۴۳

گریه طوفان می کند از نکهت محبوب ما

همچو دریا باد باشد باعث آشوب ما

کو جنونی تا همه عالم ز ما چینند گل

باغبان تا کی گل خود را کند سرکوب ما

همچو دل ویرانه ای داریم پر گرد و غبار

وز برای خاک رفتن، دست ما جاروب ما

رفته ایم از یاد یاران، گرچه دارد در وطن

کاغذ بادی به کف هر طفل از مکتوب ما

ملک هند از آه ما تاریک شد، زان رو سلیم

درنمی‌آید به چشم خلق، زشت و خوب ما