سلیم تهرانی
شمارهٔ ۹۰
۱
این پیکر زرین که جهان گشته بسی
آرام چو سیماب ندارد نفسی
۲
خورشید مگو، که این سپهر غماز
هر روز ز بام افکند طشت کسی
نظرات