اسیر شهرستانی

شمارهٔ ۷۵۸

منم که نشئه می از خمار نشناسم

منم که جوش خزان از بهار نشناسم

چنان فریفته شوقم به راه وعده او

که سر ز پا و دل از انتظار نشناسم

نهاده ام سر آسودگی به پای گلی

که غنچه را ز چراغ مزار نشناسم

ز شرم جلوه شوخ تو نوبهار گداخت

عجب مدار که گل را ز خار نشناسم

به عالمی ندهم مصرعی اسیر نیم

که قیمت سخن آبدار نشناسم