اسیر شهرستانی
شمارهٔ ۲۷۰
۱
گاهی از نگه به رخم خنده می کند
چندانکه بیش می کشدم زنده می کند
۲
نام خدا به خویش ببالید باغها
او را قبای گل چه برازنده می کند
نظرات