شهریار

غزل شمارهٔ ۱۴۹ - شرم و عفت

نالدم پای که چند از پی یارم بدوانی

من بدو میرسم اما تو که دیدن نتوانی

من سراپا همه شرمم تو سراپا همه عفت

عاشق پا به فرارم تو که این درد ندانی

چشم خود در شکن خط بنهفتم که بدزدی

یک نظر در تو ببینم چو تو این نامه بخوانی

به غزل چشم تو سرگرم بدارم من و زیباست

که غزالی به نوای نی محزون بچرانی

از سرهر مژه ام خون دل آویخته چون لعل

خواهم ای باد خدا را که به گوشش برسانی

گرچه جز زهر من از جام محبت نچشیدم

ای فلک زهر عقوبت به حبیبم نچشانی

از من آن روز که خاکی به کف باد بهار است

چشم دارم که دگر دامن نفرت نفشانی

اشکت آهسته به پیراهن نرگس بنشیند

ترسم این آتش سوز از سخن من بنشانی

تشنه دیدی به سرش کوزه تهمت بشکانند

شهریارا تو بدان تشنه جان سوخته مانی

۱۳۹۱/۰۳/۳۰ - ۱۱:۰۷:۴۴

شهریار داره منم دیوونه میکنه

۱۳۹۱/۰۵/۰۵ - ۱۹:۰۹:۳۴

احساس میکنم شهریار بخشی از وجودمه

۱۳۹۳/۰۳/۰۵ - ۰۱:۱۲:۴۹

سلامبسان استاد شهریار دیگر تکرار نخواهد شد..همیشه از خلق این وجودهای بزرگ خداوندی از خدایم سپاسگزارم...فاطمه از لرستان