وطواط
شمارهٔ ۳۹ - نیز در حق ادیب صابر بن اسمعیل ترمذی
۱
علمت ، ای صابر بن اسمعیل
روی عالم همی بیاراید
۲
رفعت قدر تو بپای شرف
تارک آسمان همی ساید
۳
تویی آنکس ، که در بدایع نظم
مثل تو روزگار ننماید
۴
همه دانش ز طبع تو خیزد
همه معنی ز لفظ تو زاید
۵
چرخ ذکر ترا نپوشاند
دهر عز ترا نفرساید
۶
هر که پیش تو یاد نظم آرد
بیقین دان که : باد پیماید
۷
تو ستودی مرا و مثل مرا
زیبد ، از روزگار بستاید
۸
منم آنکس که صیقل نظمم
زنگ از تیغ فضل بزداید
۹
خامهٔ من ، که هست بسته میان
بستهٔ مشکلات بگشاید
۱۰
علهاییست بس شریف ، کزان
یک زمان فکرتم نیاساید
۱۱
جز برای ریاضت خاطر
همتم سوی نظم نگراید
۱۲
می ندانی کمال علم مرا
دیر عهدی ندیدم ، شاید
۱۳
متهم کرده ای مرا بحسد
از چو من کاملی حسد ناید
۱۴
تا جمال کمال من بیند
تیز بین دیده ای همی باید
۱۵
طیبتی کردم ، این معاذ الله !
تا ازین وحشتی نیفزاید
نظرات