ظهیر فاریابی
شمارهٔ ۵۷
۱
ای طلعت تو دیده جان را به جای نور
وی در صمیم دلها مهر تو جای گیر
۲
دیدار تو چو غره اقبال جان فزای
گفتار تو چو وعده معشوق دلپذیر
۳
لطف علاج توست که در موسم بهار
هر سال نوجوان شود از سر جهان پیر
۴
شاهیست همت تو که ننگ آمدش اگر
زیر چهار بالش ارکان نهد سریر
۵
دانند همگنان که نرفته ست یکزمان
شکر تو از زبانم و ذکر تو از ضمیر
۶
تو آفتاب فضلی و شاید که در جهان
چون ذره در شعاع تو ظاهر شود ظهیر
نظرات
صمیم