طغرای مشهدی
شمارهٔ ۱۱
۱
بردار فنا، رنگ دگر شد سخن از ما
منصور خورد تاب حسد چون رسن از ما
۲
تن گشته زما، ما ز تن، اما دو سه روزی
نی ما ز تنیم آخر صحبت، نه تن از ما
۳
طغرا به امید که برآییم ز غربت؟
این دم که نمانده ست کسی در وطن از ما
نظرات