طغرای مشهدی
شمارهٔ ۱۴۷
۱
هر دل که ازان نگار خالی ست
باغی ست که از بهار خالی ست
۲
از کودک اشک می شود پر
هرجا ز توام کنار خالی ست
۳
با اینهمه ریشه کاری سعی
دستم چو کف چنار خالی ست
۴
چون شیشه ساعتم سبکروح
روزی که دل از غبار خالی ست
۵
طغرا، شده گلشن از بتان پر
افسوس که جای یار خالی ست
نظرات