طغرای مشهدی
شمارهٔ ۳۷۲
۱
به امیدی که چو طفل نگهم بازآیی
تا دم صبح، در خانه چشمم وا بود
۲
طرفه راهی ست ره مرگ که با اینهمه خوف
هرکه دیدیم، درو بی خبر و تنها بود
نظرات