طغرای مشهدی
شمارهٔ ۳۹۵
۱
در بزمگاه وصل چو نوبت به ما رسد
مینا جدا، پیاله جدا، می جدا رسد
۲
گل سر به نازبالش بلبل نمی نهد
در گلشنی که پای نسیم حیا رسد
۳
چون طفل غنچه، از گل کم قسمتی مرا
تا پیرهن ز کف نرود، کی قبا رسد
نظرات