طغرای مشهدی
شمارهٔ ۴۵۲
۱
نگیرم چون سر زلف سیاهش؟
که خود پرورده ام از دود آهش
۲
محبت داد ما را سرزمینی
که آب دیده می خواهد گیاهش
نظرات