طغرای مشهدی
شمارهٔ ۴۹۵
۱
بس که از سنگینی جان، کنده پای خودیم
عمرها چون آسیا گشتیم و در جای خودیم
۲
چون بط می می دویم از بهر کام دیگران
عشرت افروز حریفان، محنت افزای خودیم
۳
هر طرف صد داغ حسرت بر تن ما ریخته
اشک ریزان همچو طاووس از تماشای خودیم
نظرات