طغرای مشهدی
شمارهٔ ۵۵۷
۱
من و آن گوشه وحدت، که ز بینایی دل
چون نشینم، به تماشای جهان برخیزم
۲
بجز این نیست میان من و اسکندر فرق
کو پی آب رود، من پی نان برخیزم
۳
رشک آن حسن بهاری چو شود آفت باغ
موسم گل، به تماشای خزان برخیزم
نظرات