طغرای مشهدی
شمارهٔ ۷۳۴
۱
به ز سر رشته عقل است گر از طره خویش
سر زنجیر به دست من دیوانه دهی
۲
ای دل از بارش ابر مژه، ترسم که چو سیل
جغد را وعده به ویرانی کاشانه دهی
۳
آشنا را نکنی بهر چه گلچین طمع؟
تو که چون دختر رز، دست به بیگانه دهی
نظرات