طغرای مشهدی
شمارهٔ ۸۹
۱
مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار
گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا
۲
صد ره گر از خمار بیفتم به پای خم
یک دستگیر نیست به غیر از سبو مرا
۳
نی شمع پی به گریه من می برد، نه ابر
کزدیده، جای قطره چکد آرزو مرا
نظرات