طغرای مشهدی
شمارهٔ ۱۰
۱
آسوده بود دلم ز ویرانه خود
بی تاب شوم برون ز کاشانه خود
۲
ایام به روی آتشم جای دهد
گر همچو کمان برآیم از خانه خود
نظرات