طغرای مشهدی
شمارهٔ ۱۷
۱
دل بهر معاش، چند زحمت بکشد
وز بهر دو لقمه صد مشقت بکشد
۲
گویند که رزق می رسد بی منت
با رزق چنین، کسی چه منت بکشد؟
نظرات