طغرای مشهدی

بخش ۱۲ - غزل

بر اعدا سپاه تو منصور باد

کمین چاکرت به ز فغفور باد

پری گر زند خصم جاهت به سر

ز تندی به فرقش چو ساطور باد

به دست تو سرپنجه رستمی

چو بازوی اطفال، بی زور باد

به نزدیک خود چیده ای برگ عیش

ز عشرتگهت چشم بد دور باد

به وحدتسرای تو درعودسوز

گل اخگر از آتش طور باد

چراغی که در محفلت پا نهد

چو خورشید، سرچشمه نور باد

بهشتی ست بزمت ز روی طرب

به هر جانب استاده صد حور باد

زند تا اجابت بدین نغمه چنگ

نی کلک طغرا پر از سور باد